بخش بیست و سوم
(نوما – سیجی)
یکی از اولین ناشران کتب هنرهای رزمی و تاریخی در ژاپن است (سیجی) خود در هنر رزمی ایکیدو و کندو تمرین می کرد و با اوشیبا دوستی دیرین داشت، در سال 1930 مدتی اوشیبا در دوجوی (سیجی) اموزش می داد، فرزند (سیجی) بنام (هیساشی) که عکاس با تجربه ای بود بیش از 1500 عکس فنی از اوشیبا در دوجوی پدرش و اوکه او گرفته است، بعداً اوشیبا عکس های دیگر نیز به (هیساشی) داد که در کتب و نشریات ژاپنی بچاپ رسید، نام شرکت نشر کتب (سیجی) که در ترویج هنرهای رزمی ژاپن نقش تاریخی داشته (کودان شا) می باشد، (سیجی) در سال 1878 بدنیا امد و در سال 1938 وفات یافت، (سیجی)انتشارات خود را در سال 1909 تاسیس کرد، و باشگاه کندو خود را در سال 1925 در توکیو تاسیس نمود ساختمان دوجو به دوره (ادو) می رسید و تا سال 2007 پا برجا بود، انتشارات (کودان شا) هنوز هم بزگرکترین ناشر در ژاپون می باشد، این انتشارات تا کنون 9 روزنامه که همه انها پر تیراژ بوده اند انتشار داده است.
(چوی – یونگ – سول)
بانی سبک هنر رزمی کره ای (هاپکیدو) می باشد، تاریخ تولد او به سال 1904 و وفات او در سال 1986 اتفاق افتاد، می گویند که (چوی) به مدت 30 سال در نزد خانواده (تاکادا) زندگی می کرد و کمک استاد (تاکادا) می بوده است، اما کسانی که به تاریخ هنرهای رزمی و مسائل ان می پردازند پس از گفتگوهای طولانی با فرزند (تاکادا) که بنام (توکیمونه) می باشد نتوانسته اند این داده تاریخی را بطور یقین ثبت و اعلام کنند، اما فرزند بانی سبک ایکیدو (کیم – شی – مورا) می گوید که (چوی) به همراه تعدادی از شاگردان هنرهای رزمی در سمینارهای (دای تو رو) شرکت می کرد، مدارکی نیز دال بر این ادعا وجود دارد اما یقین نیست، برخی از مورخان مسائل هنرهای رزمی می گویند، در زمانی که (چوی) در ژاپن بود از نام (یوشیدا) استفاده می کرد، ضمن انکه تردیدی نیست که بسیاری از فنون (هاپکیدو) شباهاتی به ریشه فنون (ایکیدو) و (دایتو رو) دارد.
(هوارانگ دو)
هوارانگ دو یکی از هنرهای رزمی کره می باشد، که بوسیله دو برادر کره ای بنامهای (جو بانگ لی) و (جو سنگ لی) به رسمیت و به ثبت رسانده شد، نام هوارانگ در تاریخ کهن کره بارها یاد شده گویا گروهی از بودیستهای جوان در دوران پاشاهی حکومت سیلا که امروز کره خوانده می شود ارتشی از داوطلبان جوان تشکیل داده بودند و در هنرهای وقت از جمله رزمی اموزش میدیدند، انچه امروز گفته می شود گویا فردی بنام (دوسا) دو برادر (لی) را در سال 1942 در خانه اموزش هنرهای رزمی را می داد که شکل کاملتر ان (هوارانگ دو) می باشد هیچ عکس و نشانی هم از این استاد که گفته می شود به برادران لی اموزش می داده است وجود ندارد، برادران لی نهایتان در سال 1972 به امریکا امدند و به ترویج سبک (هوارانگ دو ) پرداختند، این سبک شباهات زیادی به هاپکیدو دارد ضمن انکه می دانیم برادران لی پیش از امدن به امریکا هاپکیدو تمرین می کردند، در اموزش هوارانگ دو سوای پرداختن به تمرینات بدنی که فلسفه و طریقت و اصول زندگانی نیز پرداخته می شود
(می فونه – کویوزو)
می فونه از اساتید بزگ جودو است و تاثیر بزرگی در شناساندن و ترویج جودو در اروپا مخصوصاً فرانسه داشته است، می فونه از شاگردان کانو بود و از معدود کسانی است که مفتخر به داشتن کمربند مشکی دان ده از کودوکان بوده است، او در سال 1903 در کودوکان نام نویسی کرد و در سال 1945 به دان ده مفتخر گردید، از می فونه فیلم هشت میلیمتری زیاد است و می شود انها را در (یو تیوب) دید، می فونه در سال 1883 بدنیا امد و در در سال 1965 در سن 81 سالگی در ژاپن وفات یافت، بسیاری او را جانشین لایقی بعد از کانو می دانند که خدمات شایسته ای به دانش و فلسفه جودو انجام داده است، می فونه پیش از نام نویسی در کودوکان با جودو اشنا بود ودر مدرسه با این هنر رزمی اشنایی پیدا کرد، از خاطرات دوران مدرسه او ظاهراً پیروزی او در مسابقه ای بود که با 9 جودوکار داشته و همه را با ایپون برنده شده هنگامی که از او می پرسیدند بهترین خاطره زندگی ورزشی شما چیست می گفت تصمیمی که در انجام درست تکنیک داشتم و اصلاً به فکر پیروزی نبودم اما تمرکز من در اجرای درست فنون بود و همین باعث شد که توانستم 9 جودکار را پشت سر هم ببرم، دانستن و اجرای درست فنون اهمیت بیشتری از مسابقه دارد، هنگامی که می فونه به کودوکان امد به روند ان روزگار باید با جیگورو کانو دیدار می داشت ودلایل تمایل اموختن جودو را توضیح می داد ضمن انکه باید یک نفر که عضو کودوکان بود تازه وارد را ضامن می شد، می فونه از روی صداقت به کانو گفت هیچ کس را نمی شناسد اما اطمینان دارد که برای کودوکان سر بلندی خواهد اورد، همی طور هم شد، می فونه به نشر روزنامه هم پرداخت و بسیار موفق هم شد، می فونه فرد کوپک اندامی بود و فنونی نیز ابداع کرده که بدرد جودوکاهای کوتاه قد می خورد. (می فونه) یکی از بزرگترین و نام اورترین کسانی است که تاریخ جودو تا کنون بیاد دارد.
(شوگندو)
شوگندو یک نظریه ای است که در میان برخی از راهبان بودیست ژاپن و بیشتر کسانی که به طریقت یامابوشی ها تعلق دارند به ان باور دارند، اساس این فکر بر پایه سه محور تمرکز دارد، بهشت، جهان و جهنم، هر کدام از ای سه پدیده دارای روحی مستقل است و باید که با هر سه اشنا شد و چه بودن انها را اموخت، پس از این شناخت جوینده به کمال بیداری ذهن می رسد، در این بیداری اصولاً جوینده به این نتیجه می رسد که تفاوتی میان انسانها وجود ندارد و انچه که در درون و نفس خود داریم اگر لایه های گوناگون بار زندگی را با تحمل و قبول دیگران و قبول حقایق از دوشمان بر داریم به یک روشنایی نفسانی خواهیم رسید که بودا به ان رسیده بود و در تعالیم خود قول ان را به بشر جوینده هم داده بود، یامابوشی ها بیشتر فاقد سواد خواندن و نوشتن بودند و زیاد هم به این کار تمایل نشان نمی دادند، انها داده های پیشینیان فرقه و مسئولان را بدون طرح سئوال می پذیرفتند و اصلاً پرسش از رهبرن را نادرست می دانستند، اما چون یامابوشی ها به هنرهای رزمی می پرداختند و با نینجاها نیز روابط دوستانه داشتند در سال 1872 دولت ژاپن به این گروه فرصت دادکه یا به یکی از طریقت های وقت بودیست مانند کامی، شینتو، شینگون یا تندای بپیوندند یا سازمان و کانون های خود را منحل اعلام کنند، پس از جنگ دوم جهانی یامابوشی ها دوباره با همان افکار کهن و سنتی در شمال ژاپن به فعالیت و زندگی “درویش” مانند خود ادامه می دهند و اغلب هم از دیگران دوری می کنند و تنهایی را ترجیح می دهند