بخش چهارم
مکتب تنشین شیندو ریو
رزمی کاری بنام (یانگی – سکیزای) که در خدمت یک شوگان به نام (کیشی یو) به آموزش هنرهای سنتی رزمی می پرداخت وقتی به سن پنجاه سالگی رسید به توکیو رفت و به مدت هفت سال در مکتب جوجوتسو شخصی بنام (اریده) هنرهای نوین رزمی را آموخت. سپس با کسب اجازه از استادش سبکی را ابداع کرد بنام تنشین شیندو ریو، اهمیت این سبک جوجوتسو در دو مورد مشخص می باشد، نخست (جنشین) یا زمان آگاهی از وقت حمله، دوم (زانشین) یا عمل کرد پس از اجرای فن. جمع این دومورد، دانش رزمی کار را در رویارویی با حریف تقویت می کند. (توسورو کومی) یا علم اصول بهم زدن تعادل حریف در بیشتر مکاتب جوجوتسو دیده می شود. (کوزوشی) مرحله افتادن حریف پس از انجام (توسوروکومی) می باشد. اما انجام فن که شما را به پیروزی می رساند (کاکه) می نامند، اصطلاحاً (کوزوشی) به معنی شکستن می باشد، (ایومی اشی) اجرای فن در حال حرکت است و هنگامی که هر دو حریف با هم در حال حرکت هستند (تسوگی اشی) می گویند، روش “وارد” شدن برای اجرای فن (هارای کاتا) نامیده می شود، (شینتای) حرکت بدن جهت جابجایی و چرخش بدن (تایساباکی) گفته می شود، (هاپونو – کوزوشی) هشت مسیر در دایره فرضی است که مبارز برای بهم زدن تعادل حریف خود استفاده می کند، (هاندو نو- کوزوشی) روند عکس العمل در برابر بهم زدن تعادل می باشد، روش ایستادن بطور کلی در وضیعت مختلف نامهای خاص دارد، زانوها خم (شیزنتای)،ایستادن دفاعی (جیگوتای) – البته خود شیزنتای چندین وضع و نام خاص دارد … تا قبل از دوره (می جی) 1868 روند و روش کاتاها برنامه ریزی دقیقی نداشت اما از سال 1908 سازمان کانون هنرهای رزمی ژاپن (دای نیپون بو تو تو کای) پیشنهادات سبک های مختلف جوجوتسو را بطور جامع برسی کرد وحاصل آن یک رشته فرمهای بخصوص برای قبول شناسایی سبکها را تایید کرد، اصطلاحاً فرم ها را کاتا می گویند، در باشگاه ها (دوجوها) محل مسابقه یا تمرین را (شی ایجو) می گویند و تشک تمرین را که بافته ای از خوشه های خشک می باشد (تاتامی) گویند، (جوزا یا کامیزا) محل قرار گرفتن استاد فن است، روبروی (جوزو) شاگردان می نشینند که آن را (شیموزا) می گویند و ضلع چپ تاتامی (جوزوکی) و ضلع راست تاتامی را (شیما زوکی) می گویند.
یکی از اساتید برجسته جوجوتسو ژاپن (فوکودا) نام داشت که در سن 47 سالگی اعتبار و امتیاز بزرگی میان رزمی کاران وقت داشت، جیگورو کانو از روش تدریس فوکودا بهره بسیار برد، او درآغاز کلاس فنی را چندین بار اجرا می کرد و روش و ریزه کاری فن را نشان می داد سپس شاگردان تا پایان کلاس آن فن را تمرین می کردند، فوکودا در سن 50 سالگی وفات یافت و جیگورو کانو به نزد استادی دیگر بنام (ماساتاما – ایسو) که در ناحیه (کان دا) دوجو داشت رفت تا به دانش خود اضافه کند. مکتب (ایسو) همان (تنشین –شیندو – ریو) بود در این مکتب بود که به لقب استاد (شیهان) نائل شد.
پس از مرگ استاد ایسو، کانو در سال 1881 به مکتب (کیتو) رفت و زیر نظر (لی کوبو) به فراگیری هنر سبک جوجوتسو کیتو پرداخت. یک سال بعد کانو فارغ التحصیل از دانشگاه توکیو شد. سه شاگرد کانو که همیشه با او بودند، تومیتا، یامادا و کودو بودند. سالها بعد تومیتا یکی از بزرگترین نویسندگان ژاپن شد. کانو در سالهای بعد نیز شاگردی داشت که به ایکیدو پرداخت وپس از چندین سال از بدنه اصلی جدا شد و سبکی مجزا بنام خود (تومیکی) بوجود اوردکه تفاوت چندانی با ایکیدو ندارد ولی در برخی موارد تهاجمی می باشد.
کانو جودو را جهانی کرد و ارزشهای برجسته آن را برای تقویت تن و روان به تمام ملل شناساند، وپس از جنگ جهانی که تمرین هنرهای رزمی در ژاپن ممنوع شد، (کنشیرو آبه) بود که توانست با همت و درایت و صلابت اندیشه این هنر را دوباره احیا کند و اعتبار دهد.
در سال 1938 هنگامی که کانو برای قبولاندن جودو بعنوان یک ورزش المپیکی از سفر دریایی بر می گشت، در کشتی وفات یافت. 26 سال پس از مرگ کانو در سال 1964 جودو جزو ورزشهای المپیکی شد، وزنها و قوانین جودو مانند بسیاری از ورزشهای رزمی و طبعاً دیگرورزشها تغییر و تحول پیدا می کند و تردیدی هم نیست که این روال ادامه خواهد داشت.
