قسمت سی و یکم
نیو نان شین
واژه “نیو نان شین” به معنی آرامش و یا مطیع بودن ذهن فراگیرندگان فنون رزمی می باشد که با دقت کامل انچه از سوی استاد آموزش داده می شود می خواهند بفهمد و از تقلید فنون پرهیز می کنند، آموزش “نیو نان شین” در کلاس همگانی صورت نمی گیرد اصولاً گروه کوچکتری از شاگردان ارشد از سوی استاد انتخاب می شوند تا با رموز فنون آشنا و روش انتقال آن را به مربیان جوانتر یاد بگیرند این روش تدریس با “اُچی داشی” بودن که شاگرد مخصوص زیر نظر استاد است فرق بسیار دارد.
رونین
واژه “رونین” در دوران باستان برای افرادی بکار گرفته می شد که بدلیل مشکلات مالی و نتوانستن در پرداخت مالیات خانه و کاشانه خود را رها می کردند و به مناطقی می رفتند که راهبان بودایی و حکام نظامی هنوز در آن مناطق قدرت اجرایی برای جمع آوری مالیات نداشتند، پس از قرن دهم مخصوصاً در دوران حکومت “ادو” به مردان رزمی که در خدمت خانه های حکومتی یا شوگانها نبودند و مستقل و مجرد بودند “رونین” گفته می شد، برخی از رونین ها برای امرار معاش مکاتب هنر رزمی ابداع کردند و برای خود نام و نشانی بدست آوردند اما بسیاری از آنها بدست نیروهای حکام محلی کشته شدند، اصولاً در فرهنگ سامورایی نام رونین به خوبی یاد نمی شود در صورتی که این افراد در خدمت مردم بودند و نه تنها از مال کشاورزان و دامداران مراقبت می کردند بلکه در بسیاری از موارد هیچ اجرتی هم دریافت نمی کردند، در تاریخ ژاپن نام میاموتو موشاشی بعنوان ارشد و استاد سامورایها و داستان چهل و هفت رونین اکو که سمبل و نشانه فرهنگ وفاداری و اعتقاد در میان اکثریت مردم ژاپن می باشد روند و روش زندگی “رونینها” را به خوبی بیان می کند.
واکارو
در هنرهای رزمی ژاپن “واکارو” به معنی تمامیت، فهم، دو پاره شدن، و مقدس بیان می گردد “واکارو” وضعی را توصیف می کند که رزمی کار در دوگانگی تصمیم گیری قرار دارد و از اصل بدنه تمایت دور شده است، منتها این دور شدن از تمامیت بدلیل ندانستن و نشناختن می باشد که ذهن سابقه ای از تجربه آن را در حافظه ندارد.
مورا شیگه – اریتوشی
“مورا شیگه – اریتوشی” یکی از شاگردان ارشد جودو در کودوکان مرکز جودو ژاپن در سالهای 1920 می بود “اریتوشی” بعلت استعداد خاصی که در جودو داشت و به دلیل نشانه های رشدی که در هنرهای رزمی از خود نشان داد کانون جودو کودوکان هیچ هزینه آموزشی از ایشان دریافت نمی کرد، آریتوشی در مکاتب ایکیدو و هنر کاربرد شمشیر ایایدو نیزتجربه و تبحر کافی داشت و در حد یک استاد شناسایی می شد، به درخواست اوشیبا بنیانگذار ایکیدو چند سالی در برمه ایکیدو تدریس می کرد تا انکه نهایتاً به بلژیک رفت و با مرکز بودو جولیوس نیسان همکاری اغاز کرد در سال 1962 و در 62 سالگی در یک حادثه اتومبیل کشته شد. آریتوشی یکی از ارزنده ترین و فنی ترین جودکاها محسوب می شود و مورد احترام همه بود.
می – یابی
“می – یابی” واژه ای است به معنی فروتنی که برای طبقه اشراف بکار گرفته می شد، این واژه برای نشان دادن ارجمندی و بلند منشی سامورایها بکار گرفته می شد، در ضمن نوع بکار گرفتن وسائل رزم و حمل وسائل رزم سامورایها چون با مراعات و دقت و ظرافت صورت می گرفت و همین باعث آرامش در رفتار و کردار مردان رزم بود برای بیننده تماماً فروتنی و بزرگمنشی سامورایی را جلوه می داد.
شوکو
“شوکو” نوعی دستکش چرمی می باشد که در قسمت کف دست میخ هایی بشکل نیم حلال جا سازی شده بود که هم می توانست وسیله رزم باشد هم در مواقعی برای بالا رفتن از درخت یا دیوار استفاده شود، نوعی از این دستکش “شوکو” مورد استفاده رزمی کاران نینجا می بود با این تفاوت که میخ های درون کف دست دستکش کوتاه تر و گاهی زهراگین هم بودند “یاما بوچی ها” که فرقه ای بودند مانند دارویش که بیشتر با “نینجاها” بسر می بردند به این دستکش ها “تکاگی” می گفتند.
کوکوسای – بودو – رنمی
“کوکوسای – بودو – رنمی” یا نهاد تشکیلات هنرهای رزمی ژاپن در توکیو قرار دارد و تقریباًاکثر شاخه های اصلی هنرهای رزم ژاپن را به رسمیت می شناسد و اعضاء مدیریت آن بیشتر نام آوران و بانیان و یا جانشینان آنها در هیت امناً “کوکوسای بودو رنمی” عضو هستند، این نهاد برای خارجیانی که علاقه به هنرهای سنتی ژاپن دارند اما نتوانسته اند به ژاپن بیایند و از مکاتب سبک های مادر مدرک بگیرند، بعنوان جایگزین سبک عمل می کند و در خارج از ژاپن امتحان و آزمون امتحان انجام می دهد، کسانی چون “گوزو شیودا” عضو این تشکیلات بودند، در سال 1987 انشعابی رخ داد و ” مینورو – می شوزوکی” با گروه خود از این تشکیلات جدا شد، از ان پس قدرت سیاسی و اعتبار این نهاد کمتر شده است، با این حال سازمانی فعالی محسوب می شود.
کوهاکو شییای
در جودو مسابقات تیمی قرمز و سفید یا “کو” و “هاکو” را “کوهاکو شییای” میگویند، مسابقات “سوتاری شییای” مسابقاتی است که هنگامی که نفرات شرکت کننده کم میباشند انجام می گیرد، مسابقات “کوتان – شییای” یا مسابقات امتیاز بزرگ در این مسابقات بدون در نظر گرفتن درجه کمربند انجام می گیرد هر شرکت کنند با نفر سمت راست خود مبارزه می کند تا نفر اول مشخص می شود، نوع دیگر مسابقات را “تنتوری شییای” می گویند در این طریق مسابقات برابر و یا مساوی وجود ندارد “هی کی واکه”وجود ندارد، و نوعی دیگر از مسابقات را “کاچین اوکی شییای ” می گویند یعنی برنده ادامه می دهد و مسابقاتی را که با کمربندهای هم درجه و هم ردیف صورت می گیرد “کا کیو شییای” می کویند، مسابقات باشگاهی و ماهانه را “تسوکی نامی شییای” می کویند، و بالاخره “ایپون شوبو” مسابقاتی است که تنها با ایپون می توان برنده شد البته بسیاری از این مسابقات دیگر اجرا نمی شود و قوانین جدید در مسابقات کشوری و جهانی حاکم است و این نوع مسابقات که در اینجا از انها یاد شده است تنها در باشگاه ها و دوجوهای سنتی ژاپن انجام می گیرد.
زوسا
“زوسا” نامی بود که به سربازان پیاده ارتش های شوگان گفته می شد این سربازان از طبقه اشراف و یا خانواده ساموراییها نمی بودند اما اهمیت خاصی در جنگ ها داشتند چون در خط اول جبهه قرار می گرفتند، “زوسا ها” یک اسلحه ثابت نداشتند و داشتن انواع اسلحه همراه در زمان جنگ عادی به نظر می رسید، لباس رزم این سربازان حفاظ سبکی داشت که آن را “کوگو سو کا” می نامیدند، سربازان “زوسا” حقوقی بیشتر از سربازان معمولی دریافت می کردند چون هم در خط اول حمله بودند و هم در خط دفاع، وقتی ارتش دولتی در ژاپن شکل گرفت و فعالیت گسترده ای آغاز شد تا قدرت ساموراییها را کم رنگ کنند از همین سربازان “زوسا” بهره گرفتند و واحد های تفنگدار تشکیل دادند، تفنگ های اولیه در ژاپن پیش از شلیک بر پایه ای که در بخش بالای آن دو شاخه داشت قرار می گرفت مشکل اساسی تفنگ های اولیه در ژاپن باران و رطوبت بود که باروت را خیس می کرد، بسیاری از سربازان “زوسا” در روبرو شدن با سربازان سنتی ژاپن که می توانستند با بهره گیری با تیر و کمان هدف خود را در 80 متری از پای در آورند کشته شدند.