فیلم Black Or White یک فیلم درام خانوادگی است، که مایک بایندر با ظرافت خاصی فیلم را ساخته، چون فیلم که در حساسترین زمان برخوردهای نژادی در امریکا، بروی پرده آمده و گاه تا لبه لغزیدن به سوی نژادپرستی میرود و با ظرافت خاصی بر میگردد.
فیلم با بازی خوب کوین کاسنر و اکتاویا اسپنسر، امتیازات خوبی می گیرد، فیلم قصه زندگی الیوت یک وکیل ثروتمند است که همسرش را در یک حادثه رانندگی ازدست میدهد و درحالیکه همه توجه وعلاقه اش در نوه دو رگه اش خلاصه شده است، دخترک 7 ساله شیرینی که نتیجه ازدواج دختر او با یک جوان شرور و معتاد سیاهپوست است، که حتی مرگ دخترش را هم بدنبال می آورد واینک «الیوس» تنها نقطه اتکا وامید او به زندگی شده است.
الیوت (کاسنر) که شدیدا به همسرش دلبستگی داشته، اینک دراندوه او به الکل پناه می برد، حتی دست از کار می کشد و چون سایه ای بالای سر نوه اش همه جا میرود، درحالیکه روینا (اسپنسر) مادر بزرگ الیوس، اینک میخواهد نوه اش را به جمع خانواده خود بکشاند، می خواهد پسر ناخلف خود رجی (اندره هالند) را نیز براه بیاورد ولی رجی اصلاح پذیر نیست.
الیوت بکلی از رجی نفرت دارد، او را عامل مرگ دخترش می داند و اینکه او یک معتاد خیابانی شرور است و حتی برای خلاص شدن از شرش، پول کلانی نیز به او می پردازد.
در این میان همسر از دست رفته الیوت (جنیفرالی) مرتب بر او ظاهر میشود و همین بیشتر الیوت را در اندوه فرو می برد، در ضمن تلاش تازه ای از سوی خانواده دوینا و رجی برای سرپرستی الیوس آغاز میشود، کار به دادگاه می کشد سند الکلی بودن الیوت بهانه ای در دست آنهاست، ضمن اینکه البرت با توجه به آشنایی با قوانین دادگاه دو سه بار شخصیت رجی را رو می کند از جمله اینکه از قاضی می خواهد او را وادارد حتی نام دخترش را صحیح بنویسد و بگوید که رجی ناتوان می ماند. صحنه های دادگاه، گاه ضعیف است، قاضی زن دادگاه، بازی موثری ندارد، فضای دادگاه گاه جدی نیست و انگار این بازیگر برای چنین شخصیتی ساخته نشده است، وکلای مدافع هم ضعیف عمل می کنند. در بیرون دادگاه شخصیت ها قوی تر هستند، خصوصا شبی که رجی به سراغ الیوت می آید و میان شان درگیری شدیدی پدید می آید و الیوت تا پای مرگ میرود و همین حادثه، گره کور این گروه را حل می کند.
بازی جیلیان استل در نقش الیوس شیرین و طبیعی است و به دل تماشاگر می نشیند.
فیلم دیدنی است و بمرور از یک فیلم درام به سوی یک فیلم جنایی پیش میرود، ولی با همان ظرافت های کار مایک بایندر خود را به سوی دیگرمی کشد و بالانس مسئله حاد نژادپرستی نیز با ملایمت راه خود را میرود.
فیلم Voices ساخته مرجان ساتراپی کارگردان ایرانی تبار مقیم فرانسه است، که قبلا فیلم بحث انگیزPersepolis او را دیده ایم، کارگردانی که در طی چند سال اخیر مورد ستایش جشنواره های جهانی بوده است وسبک و شیوه کارش هم در سینما متفاوت است، خود مرجان ساتراپی بدنبال سوژه های تکراری و همه پسند نمیرود.
این فیلم که صرفا جنایی یا کمدی و یا هولناک نیست، ولی در خود همه چیز دارد، رایان رینولدز با توانایی خاص و با شناخت کارگردان در فیلم نقش یک مرد ضربه خورده و شکسته را دارد که بطور اتفاقی دوست دخترخود را می کشد و در دنیای خاص خود از سگ اش می پرسد چه کرده و چرا و چگونه؟ یعنی دنیای وهم و خیال جوانی سرگشته و درهم آشفته و آزار دیده است.
«ساتراپی» بعد از ساختن فیلم کارتونی پرسپولیس و سپس فیلم فرانسوی و بسیار عجیب آش آلو Chicken With Plums و ستایش از سوی جشنواره ها، با وجودتوانایی در خلق سناریوهای متفاوت، این بار از قصه دیگران بهره می گیرد.شخصیت های فیلم بکلی با هم تفاوت دارند، در شرایطی که گاه به هم نزدیک میشوند، حوادثی آنها را از هم جدا می کند.
جری (رینولدز) در یک کمپانی سازنده وان حمام کار می کند، روابط کارکنان، دوستان وهمسایه ها همه روال طبیعی ندارد در درون هرکدام مسائلی می گذرد. حتی در موارد احساسی و عاطفی نیز هر کدام پیچیدگی های خود را دارند. مرجان ساتراپی با مهارت و ظرافت خاص، بازیگران معروف را بکار گرفته، شاید فیلم اهل گیشه ها نیست، ولی ساختار آن وبازیهای خوب بازیگران، فیلم را با امتیازات بالایی روبرو می کند.
مرجان ساتراپی راه آینده خود را هموار کرده است، او بدلیل تفاوت ها و نبوغ پنهانی اش، چهره ای بزرگ خواهد شد.
