به نظر میرسد، فیلم Taken-3، آخرین از این سری فیلم ها باشد، چون با کشته شدن همسر سابق برایان و انتقام خونین اش، تقریبا بهانه های خانوادگی بجز کیم دختر برایان باقی نمی ماند، که بعید بنظر میرسد، که جنایتکاران با او کاری داشته باشند!
در این فیلم هم برایان میلز یک مامور رتبه بالای بازنشسته سازمان سیا، با وجود سن و سال بالا، هنوز چابک و بزن بهادر وسریع است و امان از جنایتکاران و گروه مافیایی میگیرد. خصوصا زمانی که همسر سابق اش درون آپارتمان خودش به قتل می رسد و خود متهم به قتل میشود و مسلما بموقع از دست مامورین می گریزد تا بقولی بیگناهی اش را ثابت کند.
این فیلم صحنه های اکشن بسیار دارد، برخلاف فیلم قبلی، حوادث در روند طبیعی پیش میرود، هیجان کافی برای تماشاگر عاشق اینگونه فیلم ها وجود دارد، لیام نیسان هم با وجود بالا رفتن سن و سالش، در این قالب جا افتاده است و بحق از پولسازترین «اکشن هیرو»های سینماست، پخش کننده ها و کارگردانان به او توجه خاصی دارند، ولی در عین حال راه نیسان را بسوی فیلم های دیگر می بندد چون نیسان در طی 4 سال گذشته هر فیلم دیگری در زمینه های عاشقانه، خانوادگی و اجتماعی بازی کرده، مورد استقبال قرار نگرفته، چون تماشاگر او را در قالب یک جمزباند در مسیری متفاوت می بیند شاید هم یک رمبوی شهری است که همه حوادث اش در قلب شهر می گذرد.
این فیلم یک امتیاز بزرگ دیگر دارد، آنهم بازیگر توانائی چون فارست وایتیکر است که بیشتر صحنه ها و لحظات حساس را از دست لیام نیسان و دیگران می دزدد، او بازیگر توانایی است که بقولی مارک و لوگو و لیبل خود را دارد، در هر فیلمی می تواند در قالب خود نه تنها جا بیفتد، بلکه حتی آن نقش راهم تحت تاثیر خود قرار بدهد و براستی حضور او در فیلم، به امتیازات فیلم افزوده است.
فیلم دیدنی است، ولی انگار خبر میدهد که آخرین رمق این سری قصه هاست و مامور بازنشسته سیا، باید تن به بازنشستگی بدهد و با دوستان خود به بازی گلف بپردازد.
در تاریخ فیلم های کمدی کم مایه، شاید فیلم Interview ، از نادر فیلم هایی است، که بخاطر هیاهوی سیاسی، به موفقیت بزرگی دست یافت و رکورد فروش فیلم های «آن لاین» را شکست و در هفته اول با 15 میلیون برای خود تاریخی شد.
در این فیلم جمزفرانکو نقش دیواسکای لارک یک مجری تاک شو را دارد درحالی که ست روگن در نقش ارون راپاپورت تهیه کننده شو ظاهر میشود در ضمن راندال پارک با توانایی نقش کیم جان یون را بازی می کند و در اصل فیلم در دست این 3 بازیگر تا آخر هماهنگ پیش میرود و بحق در بعضی صحنه ها راندال ، لحظه هایی را با مهارت می رباید.
فیلم بجز لحظات پایانی، آنچنان صحنه های ضد کره وحکومت اش ندارد، حتی در برخی صحنه ها، کیم یانگ توجه وعلاقه تماشاگر را هم جلب می کند، چون از خود، روحیه جوانی، شور وحال و حرکت نشان میدهد و با «دیو» بصورت دو دوست صمیمی در می آیند.
صحنه های فیلم ظاهرا در کره، بدلیل یک راند و دکورهای ساختگی و مصنوعی، به دل نمی نشیند و سرزمین کره را به قولی به تماشاچی انتقال نمیدهد، همانگونه که صحنه های درگیری، آنهم در حیطه یک دیکتاتور جوان و جاه طلب، گویا نیست بازی ها با توانائی های راندال پارک در نقش کیم، جمز فرانکو، ست روگن در درجات مختلف جای دارد، برخی صحنه ها براستی کمدی است و برخی بدون هدف پیش میرود. صحنه غرق شدن دیواسکای لارک و کیم درمیان دختران عریان بنظر منطقی نمی آید، آنهم از سوی یک دیکتاتور مدعی و ضد غربی!
فیلم بدلیل هیاهوی تبلیغاتی در ردیف پرفروش هاست ولی در قالب خودش یک فیلم معمولی بحساب می آید.
