فیلم هایی که با قصه های خیالی و با نوعی جادو و رمز همراه است، کودکان و نوجوانان و مسلما همراه آنها پدر ومادرها را هم به سالن سینماها می کشاند و اگر فیلم از امتیازات خوبی برخوردار باشد، با فروش خوبی نیز روبرو میشود. همین که طی دو هفته برای فیلم Maleficent اتفاق افتاد، فیلمی که در سال 1959 بصورت کارتون بنام «زیبای خفته Sleeping Beauty» از سوی کمپانی دیزنی بر روی پرده سینماها آمد.
قهرمان فیلم که نقش او را آنجلینا جولی بازی میکند، درآغاز زندگی کودکی ونوجوانی اش، دخترک بالدار خوشبختی است که در جنگل زندگی می کند و از همان زمان هم با عشق آشنا میشود، قلبش پر از مهربانی وعطوفت است، به دفاع از سرزمین خود می پردازد، با قدرت و نیرویی که در بالهایش نهفته، لشگری را از پای در می آورد، تا روزی که تنها عشق دوران نوجوانی اش برای خوش آمد پادشاه شکست خورده بالهای اورا می دزدد و ناگهان همه قدرت او را می گیرد و صدای ضجه های او را در همه سرزمین اش طنین می اندازد، با این حادثه Maleficent از قالب خود بیرون می آید، همه وجودش پر از انتقام می شود و با نیروهای مانده در وجودش به سراغ عشق قدیمی و خیانتکار خود میرود که حالا جانشین پادشاه شده و صاحب یک دختر، دختری که هدف انتقام اوست، ولی بمرور که دخترک جانی می گیرد و بزرگ میشود، احساس مادری و زن بودن در وجودش، او را از روزهای تیره انتقام بیرون می آورد، ارورا (الی فانینگ) او را چنان تحت تاثیر معصومیت خود قرار میدهد که انگار دختر واقعی اوست و همین مسیر قصه فیلم را بکلی تغییر میدهد، تا سرانجام «ارورا» بالهای زندانی شده اش را به او باز می گرداند و او را بر مصدر قدرتش می نشاند.
فیلم از فیلمبرداری و اسپشال افکت های استادانه ای برخوردار است، بازی آنجلینا جولی بسیار گرم و یکدست است، او ستاره ای است که در گزینش نقش ها، بسیار توانا و هشیارانه عمل می کند، تا آنجا که حتی فیلمنامه نویس ها و کارگردانان را به تغییر در لحظات فیلم وا می دارد.
فیلم در نیمه اول با تضادهایی همراه است، تماشاگر کودک ونوجوانی که در اصل تماشاگر واقعی فیلم است، توقع دارد، از همان آغاز جنس قهرمان فیلم را بشناسد که مثبت است یا منفی؟ شخصیت Maleficent بعد از یکساعت از آغاز فیلم جنس خود را نشان نمیدهد و برای تماشاگر کودک و نوجوان قابل قبول نیست، شخصیت جادویی و اعجازآفرین فیلم،ناگهان با پای انتقام از یک نوزاد پیش میرود! که خوشبختانه عوامل سازنده فیلم بموقع عمل می کنند و فیلم را نجات می دهند.
اگر قرار باشد به این فیلم امتیازی داده شود، باید به جوک ها و بعضی صحنه های خنده آور (نه کمدی) داده شود، چون فیلم از همان آغاز نشان میدهد که سر درگم و بلاتکلیف است.
ساخت فیلم کمدی به شیوه وسترن، هیچگاه با موفقیت روبرو نبوده است، آن هم در زمانه ای که نسل جوان و نوجوان تعیین کننده سرنوشت فیلم ها هستند ، نسلی که با قتل عام سرخپوستان مخالف است،نسلی که به جنگ شمال وجنوب روی خوش نشان نمی دهد، نسلی که از له شدن یک سگ در زیر هر وسیله ای عکس العمل نشان میدهد.
از له شدن سر یک انسان زیر کوهی از یخ، نه تنها نمی خندد که خشمگین می شود،و این شوخی به مذاق او خوش نمی آید.
متاسفانه فیلم A Million Ways To Die In The West با چنین جلوه هایی همراه است، شاید از زاویه ای فیلم میکوشد غرب وحشی و فیلم های وسترن را به طنز و شوخی بکشد، ولی انگار زمانه عوض شده است، نشان دادن مرد تیراندازی که دچار اسهال میشود و در صحنه میان مرگ و زندگی، با نگاه تماشاگران صحنه، خود را خلاص می کند، این نسل را نمی خنداند. منصفانه نیست که بگوئیم فیلم صحنه های طنزآلود ندارد، ولی برای فیلمی که با نیت وسترن کمدی ساخته شده، بسیار کمرنگ و بی خاصیت است.
ست مک فارلین در نقش آلبرت، شخصیت بدون هدف و بی تاثیری دارد، شاید چهره اش کودکانه باشد، شاید در بعضی لحظات شیرین جلوه کند، ولی «ست مک فارلین» در نقش خود، شخصیت ها را خام و بقولی نپخته به پیش می برد و رهایشان می سازد. فیلم با وجود جوک های گاه خنده دار و بعضی صحنه های کمدی، نیمه کاره و معلق است، خیلی مواقع اصلا صحنه ها کمدی نیست، شاید مک فارلین میکوشد پا درجای «وودی آلن» بگذارد، ولی یک تجربه 40 ساله را کم دارد!
صحنه های احساسی وعاشقانه فیلم هم ناقص و سردرگم است، در آن لحظات که دوست دختر آلبرت (آماندا سیفراید) او را رها می کند و میرود، بعد التماس «ست» برای بازگرداندن، سپس ورود زن زیبایی چون «شارلیز ترون» که خود در فیلم شخصیت ناپایداری دارد، عشق مفهوم خوبی ندارد. عشق از زاویه حیوانی و جنسی و سارا سیلورمن، یک فاحشه معروف که بدلیل باور مذهبی حاضر نیست با نامزد خود قبل از ازدواج بخوابد! تا ورود «لیام نیسان» تیرانداز معروف برای همسرش (شارلیز) همه بدون پایه و بدون هدف هستند.
چرا «لیام نیسان» چنین نقش مسخره ای را پذیرفته ؟ چرا رایان رینولدز در چنین نقشی ظاهر میشود؟ همه سئوال برانگیز است، تعجب ندارد، ساخت چنین فیلمی سئوال برانگیز است و اینکه هنوز بر روی پرده مانده، نیز سئوال برانگیز است.