ماجرای جنگ در سال 1940، در شرایطی که آلمانی ها از طریق بمباران سربازان انگلیسی و فرانسوی و بلژیکی در سواحل دانکرک، ماجرای این فیلم است، که با 92 درصد، بالاترین تائیدیه را از سوی منتقدین بدست آورده است ماجرایی که سبب شد 330 هزار سرباز در دام افتاده نجات یابند.
کریستوفر نولان قصه فیلم را دوباره نویسی کرده، چون ماجرای واقعی این فیلم در سالهای دور توسط ریچارد آتن برو ساخته شده بود و اصالت های خود را داشت. ولی اصولا نولان در ساختار این فیلم از همه خلاقیت های خود بهره گرفته است.
در این فیلم بازیگر نقش مهمی ندارد، بلکه حوادث و لحظات فیلم است، که تماشاگر را با خود می برد به روایتی همه بازیگران در این فیلم، بیشتر وسیله به حساب می آیند و به همین جهت قهرمان خاصی بجز دو سه مورد کوچک ندارد، حضور تام هاردی، هری استایلز، کنت برانا، در جریان فیلم گاه از دیدگاه تماشاگر، شخصیت های واقعی جلوه می کنند.
«نولان» با بهره از تکنیک های جدی، اسپشیال افکت ها، فیلم را چنان ماهرانه پیش می برد که تماشاگر خود را در لحظات آن سهیم می کند. فیلم یک فاجعه بزرگ جنگی است، که به یک حماسه بزرگ مبدل میشود، فیلم شباهت های خاصی به تایتانیک دارد، ضمن اینکه هر لحظه فیلم، پیام خاص خود را دارد وهیچ شباهتی به فیلم های جنگی معمول سینما ندارد.
فیلم کاملا مردانه است و حتی از کنار صحنه ها هم زنی عبور نمی کند و این نشانه ضرورت حضور مردان درجنگ است و اینکه زنان در قالب پرستار و مادر وهمسر، در پشت صحنه می ماندند و نولان انگار هیچ لزومی نمی بیند تا حتی چهره یک زن را در حوادث فیلم رو کند.
نولان با ساختن صحنه های بمباران ها، غرق کشتی ها، کشتار سربازان جوان، فیلم را بعنوان بهترین و قدرتمندترین فیلم خود در می آورد.
نولان از بهترین موزیک در فیلم بهره گرفته است ودرحالیکه بازیگران در فیلم چندان سخن نمی گویند، حوادث پیاپی فیلم، پیوند صحنه ها و موزیک، همه حرفها را می زنند، اینکه چقدر جان انسانها در جریان جنگ بی اهمیت بوده، چه نوجوانان و جوانهایی که با هزاران آرزو در همان صحنه های جنگ دفن شدند.
روی بازی بازیگران نمی توان زیاد تکیه کرد ولی در مجموع مارک رایلنس، کنت برانا، بازی های خوبی دارند، همان سکوت و همان عکس العمل های احساسی و قهرمانی، خود صدها پیام موثر دارد.
فیلم مسلما برگزیده اسکار و گلدن گلوب است، چون همه امتیازات لازم را برای یک فیلم برگزیده دارد.
نولان جنگ را از دیدگاه دیگری به پرده سینما می کشاند، دیدگاهی که نشان از هنر، خلاقیت و هشیاری او چه در نوشتن قصه و چه در کارگردانی و رهبری صحنه ها و بازیگران دارد.
