بعد از مدتها شاهد یک فیلم موزیکال هستیم، که خوشبختانه از همان لحظه اول با هماهنگی خاص و ماجراهای دلنشین، پرهیجان و تاثیرگذار آغاز میشود، درواقع تولد شوهای موزیکال، با همین شو بطور جدی شروع شد، «پی تی بارنام» قصه ای را می گوید که از صفر شروع میشود و به بی نهایت میرسد و موزیک و ترانه های فیلم توسط دو برنده اسکار برای فیلم Lalaland ، یعنی بنج پسک و جستین پال ساخته شده بازیگراصلی فیلم هم برنده اسکار هیوجکمن است. قصه فیلم از سال های دور با طلوع یک چهره هنرمند و مقاوم پی تی بارنام با پدری زیر یوغ کارفرما شروع میشود. پی تی ابتدا از شکل یک حسابدار در یک کمپانی صید ماهی شروع می کند و بدنبال ورشکست شدن کمپانی، مسیر زندگی خود را تغییر میدهد و سرانجام با گزینش عجیب ترین و غیرعادی ترین آدم ها، شوی خود را براه می می اندازد، ضمن اینکه ابتدا با نقدهای کوبنده ای همراه میشود و گروهی در شهر به مخالفت با او و شخصیت هایی که ساخته، در برابرش می ایستند و کم کم بصورت دشمنی آشکار در می آید.
عشق وازدواج پی تی با چریتی (میشل ویلیامز) مایه حرکت و امید و مقاومت است، پی تی همه فراز ونشیب ها را با تکیه به چریتی طی می کند، از سویی با پیوستن فلیپ کارلیل (زک افران) یک نویسنده و بازیگر وخواننده و همچنین خواننده سوئدی اپرا جنی لیند (ربکا فرگوسن)، شو جان می گیرد.
در این میان امید و دلبستگی پی تی به جنی لیند، او را برای مدتها بصورت منیجر و همراه او، از صحنه زندگی زناشویی و شو دور می کند و تا ملاقات ملکه ویکتوریا هم پیش میرود، ولی بدلیل عشق جنی به پی تی و پی ویر و پرهیز پی تی از این عشق حوادثی رخ میدهد، که به جدایی موقتی او و همسرش می انجامد، ولی در نهایت با خارج شدن جنی از صحنه زندگی او، همه چیز آرام میشود. در این میان مخالفت گروهی از سنت گرایان شهر، تا به آنجا پیش میرود، که موزه و سالن با شکوه شو را به خاکستر مبدل می کنند.
فراز و نشیب های قصه فیلم، تماشاگر را با خود می برد و تا لحظه پایانی چشم از پرده سینما بر نمی دارد. البته چنین جذابیتی را باید مدیون ذوق و سلیقه و ابتکار کارگردان جوان و جدید مایکل گریسی، قصه فیلم و بازیهای خوب هیو جکمن، میشل ویلیامز، زک افران دانست.
هیوجکمن قبلا هم تجربه چنین نقش هایی را داشته و با وجود بالا رفتن سن و سال اش، هنوز چابکی اجرای این نقش ها را دارد.
جانی مارتین کارگردان فیلم، با وجود سابقه ساخت آثاری چون A Love Story/ Vengeance این بار با شخصیت های پیچیده فیلم روبروست، قصه فیلم با معمای قتل همسر یک کاراگاه پلیس ریونی (اوربان) که ماجرای کمی شخصی و خصوصی میشود، بویژه اینکه پای پلیس هایی نیز در میان است، ذهن ها را مشغول می کند.
ریونی از بازی یک کارآگاه با تجربه و متخصص و بازنشسته آرچر(ال پاچینو) بهره می برد. و رد پای یک قاتل سریالی را می گیرند و پاپیچ آنها یک گزارشگر رسانه ای با سابقه تحقیق و پیگیری کریستی دیوانز(بریتانی) است. اصولا وقتی پای یک کارکشته سینمایی چون ال پاچینو پیش می آید، خیلی ها در فیلم کمرنگ میشوند نمونه اش همین فیلم است که دو سه بازیگر اصلی کارل اوربان، بریتانی اسنو، جوی اندرسون، در برابر او کم می آورند و گاه تماشاگر آنها را در صحنه فراموش می کنند.
در این میان حضور سارا شاهی بازیگر ایرانی تبار درفیلم، آنهم در یک نقش کلیدی و قابل توجه، این امید را میدهد، که سارا با بازی در کنار بزرگان سینما و انعطاف پذیری در نقش های مختلف، راه آینده خود را در سینما هموار می کند و بازی بسیار نرم و یکدستی ارائه میدهد.
خیلی ها این قصه را بنوعی در سالهای 1974 بخاطر می آورند، بصورت فیلم تلویزیونی با شرکت استیو فارست و کامرون میچل ولی اصولا حضور گاه به گاه ال پاچینو در سینما گرچه خبر از افول غول ها دارد، ولی هربار نیز ظهورشان با اقبال روبرو است.
