دنیای طلایی فوتبال – امیر برادران

جام جهانی فوتبال
زنان در کانادا!

هفتمین دوره جام جهانی فوتبال زنان در کشور کانادا جریان دارد و جالب است که این رقابت ها با وجود انکه از 1991 – یعنی 60 سال پس از مردان -آغاز شده و فقط 24 سال از عمر آن می گذرد اما در حال حاضر پر بیننده ترین ورزش زنان به حساب می اید .
مرحلهٔ نهایی جام جهانی در شکل کنونی آن شامل شرکت ۱۶ تیم در یک مسابقات چهار هفته‌ای است که در کشور میزبان انجام می‌شود. و از سال ۲۰۱۵ به بعد، تعداد تیم‌ها به ۲۴ تیم افزایش می‌یابد.
جام جهانی بانوان تا کنون ۶ بار برگزار شده‌ است و تنها ۴ کشور به عنوان قهرمانی نائل آمده‌اند، امریکا و آلمان هرکدام دو بار و نروژ و ژاپن هرکدام یک بار به مقام قهرمانی رسیده اند.
به یاد می آوریم که حدود چهل وهشت سال پیش، فوتبال زنان در سرزمین ما پا گرفت و خیلی زود تیم های باشگاهی بنا شدند و هر سال بهتر و بهتر به رقابت می پرداختند .
در زمانی که فوتبال زنان در ایران جریان پیدا کرده بود، بسیاری از کشورها هنوز از این ورزش برای بانوان غافل بودند و هیچ خبری از آن نداشتند .
بعد از انقلاب، فوتبال نوپای دختران ما که می رفت به شکل و شمایل چشمگیری دست پیدا کند، ناگهان دچار نابودی شد و دختران فوتبالیست از صحنه بیرون رانده شدند .
جام جهانی برای زنان فوتبالیست دنیا، همان چیزی بود که به دنبال آن بودند و پس از پیکارهای قاره ای که اروپا آغازگر آن بود، بزرگترین آوردگاه فوتبال نیز به زنان جهان پیشکش شد.
در پی یکی دو دوره برگزاری جام جهانی فوتبال زنان، دیدیم که تیمهایی ازآسیا قد برافراشتند و ژاپنی ها و چینی ها با سرعتی هر چه تمام تر خود را به قافله مدعیان جهانی رساندند و اینجا بود که حسرت و تاسف بازهم بر دل زنان ایرانی سنگینی کرد.
زنان شایسته و پراستعداد که چهل و پنج سال پیش نشان دادند یکی از بهترین ها برای فوتبال هستند و زمانی به هنرنمایی در میدان پرداختند که خیلی از امروزی ها در خواب بودند.
در شش دوره گذشته جام جهانی فوتبال زنان وقتی آلمانی ها و امریکایی ها هر یک با دو بار قهرمانی نشان دادند بیش از دیگران دارای توان و قدرت هستند ژاپنی ها در ششمین دوره یعنی 2011 شگفتگی افریدند و قهرمانی خود را در جهان جشن گرفتند و اینجا نیز باز هم جای زنان ایرانی را خالی دیدیم.
در سالهای اخیر و با توجه به جبر زمان، فوتبالی شکسته و بسته برای دختران محروم و در بند ما براه افتاده که در این میان آن حجاب اجباری برای بازی فوتبال، شرایطی را بر این نازنین دختران تحمیل کرده که هرگز نمی توانند در صحنه جهانی حضور پیدا کنند.

تحلیلی بر بازی
ایران و ترکمنستان !

تیم ملی فوتبال ایران سه شنبه پیش در اولین گام مسابقات انتخابی جام جهانی 2018 – و جام ملتهای اسیا 2019 – امارات مهمان ترکنستان بود و در نمایشی ضعیف و پر انتقاد به تساوی 1-1 با تیم درجه سه اسیایی رسید.
عجیب آنکه این پنجمین بازی ایران با ترکنمستان بود که بازهم پیروزی بنام ما نوشته نشد!
در گروه ایران سوای ترکمنستان، تیم های هند و گوام و عمان حضور دارند که تا اینجا کار گوام با دو پیروزی بر ترکمنستان و هند در صدر گروه قرار دارد و عمان با یک بازی و یک پیروزی و سه امتیاز در رده دوم و ایران با یک امتیاز در رده سوم.
نمی دانیم گوام را یک پدیده در فوتبال اسیا بنامیم یا آنکه اوضاع و احوال فوتبال ما و قاره عقب افتاده اسیا آنقدر قمر در غرب است که حالا تیمی که تا دیروز خیلی از ایرانیها نمی دانستند در کجای نقشه دنیا قرار دارد، باید بالای سر ما بایستد.
ترکیب کی روش برای دیدار با ترکمنستان باز هم بر بازیکنان اشنا و با تجربه تکیه داشت که در این میان حضور پژمان منتظری، خسرو حیدری، اندرانیک تیموریان و مسعود شجاعی با سن و سالی بالای سی سال یادآور آن بود که سرمربی تیم ملی فوتبال ما هنوز هم به بازیکنانی اعتقاد دارد که هرگز نمی توانند نه در جام جهانی آینده و نه جام ملتهای 2019 – امارات – قابل اطمینان برای بازی باشند.
به این اسامی اگر جلال حسینی 34 ساله، امیر صادقی 33 ساله، بیک زاده 32 ساله و همچنین اشکان دژاگه و رضا قوچان نژاد که برای جام جهانی 2018 بالای سی سال هستند را اضافه کنیم، می بینیم که اصلا در طول چهار سال گذشته هیچ سازندگی وجود نداشته است!
پیرامون بازیکنان سن و سال دار بحث بسیاری اساسی برای مسابقات جهانی و اسیایی در چهار ساله آینده وجود دارد و در باره چند بازیکن تازه وارد به تیم ملی نیز باید بگویم که سوای یکی دو چهره قابل توجه، سایرین را نه امروز در قواره ملی پوشهای بزرگ می بینیم و نه نشانه هایی برای امید به فردای بهتر!
یادمان نرود که در طول تاریخ فوتبال ایران کمتر مربی همچون کی روش این فرصت و موقعیت را داشته تا چهار – پنج سال تیم ملی رهبری کند و عجیب آنکه این مربی از این زمان طولانی و کم نظیر نتوانسته کمترین پشتوانه را برای فوتبال ملی ایران به وجود اورد و بسازد.
ایران برابر ترکمنستان سوای آن گل زود هنگام که روی حرکت انفردای و پا به توپ سردار ازمون در تور میزبان کاشته شد، در طول بازی با بی برنامگی و سردرگمی در تمام خطوط دست به گریبان بود وتعویض های کی روش هم که -امید ابراهیمی ‌جای مسعود شجاعی آمد – مهدی طارمی ‌جای مهدی ترابی و کمی بعد قوچان نژاد جای وحید امیری را گرفت به هیچ عنوان کارساز نبود و ویژگی بارز تیم کی‌روش سردرگمی بازیکنان بود و دیدیم بارها و بارها در نواختن ضربه های اخر و سرنوشت ساز توپ را به آسمان زد تا بدانیم که این تیم هیچ نشانی از تیم برابر ارژانتین در جام جهانی 2014 برزیل ندارد.
مصاحبه بعد از بازی کی روش هم به شکل تلویحی گویای این واقعیت است که اگر بازی شش ساعت دیگر هم ادامه پیدا می کرد، مهاجمان تیم گلزن نبودند!
از این رو آن تیم را باید تمام شده تلقی کنیم و بازیکنانی چون اشکان دژاگه و رضا قوچان نژاد نیز با سن و سالی همراه هستند که نمی توان امید چندانی به بازی انان در جام جهانی 2018 داشت.
ضمن آنکه علیرضا حقیقی در درون دروازه بازهم در یک صحنه نشان داد که همچنان در بازی با پا دچار ضعف است و وقتی ترکمنها در اخرین دقیقه از نیمه اول توانستند توپ را به درستی از راست به عمق دفاع ایران سانتر کنند، دروازه حقیقی باز شد تا باردیگر تماشاگر گلی باشیم که دفاع ایران در طول این سالهای گذشته پذیرای گلهای یک شکلی بوده است.