استقبال کم نظیر تماشاگران از دو شب نخست گشایش
جشنواره سینمـای ایران در دانشگـاه لس آنجلـس
فیروزه خطیبی
عکس ها : وفا خاتمی
روز شنبه 30 اپریل جمعیت کثیری از علاقمندان سینمای ایران، هنرمندان، سینماگران ایرانی و چهره های سرشناس شهر لس آنجلس در محل موزه “همر” دانشگاه لس آنجلس در ” وست وود” گرد هم آمدند تا به تماشای فیلم “دو” ساخته سهیلا گلستانی بازیگرسینما و تلویزیون، دوبلور و فیلمسازساکن ایران بنشینند.
فیلم “دو” نخستین تجربه کارگردانی خانم گلستانی در زمینه فیلم های بلند و داستانی است که به دلیل استقبال بی سابقه تماشاگران در شب گشایش جشنواره، یک باردیگر نیز در بعد از ظهر روز یکشنبه اول ماه می اکران شد و این بار نیز کلیه بلیت های آن به فروش رسید.
بیش از بیست سال است که “جشنواره سینمای ایران” به همت “آرشیو فیلم و تلویزیون دانشگاه لس آنجلس” برگزار شده و از 8 سال پیش نیز توسط “بنیاد فرهنگ”، نهادی غیرسیاسی، غیرمذهبی و غیرانتفاعی برای حفظ و اشاعه فرهنگ و هنر ایران در شهر لس آنجلس حمایت می شود.
هرسال درطول برگزاری این جشنواره که در واقع جشنی است برای گرامیداشت سینمای ایران، محوطه موزه وتالار نمایش فیلم “بیلی وایلدر” تبدیل به محلی برای حشرو نشرو گردهم آیی دوستداران ایرانی و غیر ایرانی سینمای ایران و دیدار با فیلمسازان قدیمی و جدید سینمای ایران می شود. این رویداد درعین حال فرصت نایابی است تا علاقمندان بتوانند تازه ترین آثار سینماگران داخل کشور را با کیفیت عالی، برروی پرده بزرگ سینماتماشا کرده واز طریق جلسه پرسش و پاسخ بعد از نمایش فیلم، با دیدگاه های سینماگران برجسته ومطرح ایرانی آشنا شوند.
شانون کلی، کیوریتورجشنواره درباره شیوه گزینش فیلم های امسال می گوید: “به نظر من بهترین نوع گزینش فیلم برای یک جشنواره موفق این است که بدون آن که د راین فیلم ها بدنبال معنی و مفهوم خاصی باشیم یا بخواهیم محتوای این فیلم ها را از دیدگاه ویژه ای تعبیر و تفسیر کنیم ، به سادگی بنشینیم و آن ها را تماشا کنیم و به اصطلاح حرفی که در این فیلم ها زده شده است را بشنویم. فقط از این طریق است که ما می توانیم با فرهنگ سینمایی خاصی که دراین فیلم ها وجود دارد آشنا شده و به وجود معجزه های کوچکی که در آن ها نهفته است پی ببریم.”
آقای کلی می گوید درجشنواره امسال، گزیده ای از آثار نسل جوان سینماگر ایران درکنار آثار کارگردان های قدیمی و باتجربه تر به نمایش گذاشته شده است: “امسال ما کوشیده ایم تا بیش از هر چیز دیگر، رابطه ای که میان داستان های این فیلم های ایرانی و قصه هایی که در جوامع و فرهنگ های غیر ایرانی وجود دارد را به نمایش بگذاریم. در فیلم های امسال، شما نه تنها به وجود تغییرات سریعی که در جوامع مختلف ایران درحال شکل گیری است پی می برید، بلکه از اثرات حضور چشمگیر زنانی قوی و قدرتمند در این جوامع نیز از طریق همین فیلم ها باخبر می شوید.”
ایران، آمریکا و نقاط مشترک بین فرهنگ ها
فیلم “دو”به نوشته و کارگردانی سهیلا گلستانی، برداشت آزادی از داستان کوتاه “کفش های خدمتکار” اثر برنارد مالامود، نویسنده معاصرآمریکایی یهودی تبار اهل بروکلین است که در داستان هایش موضوع های مربوط به مهاجران یهودی شهر نیویورک را به تصویرمی کشد. فیلم “دو” فيلم پرلوكيشنی است با تهیه کنندگی و بازی پرویزپرستویی، بازیگرصاحب نام سینما و تئاتر ایران که با ایفای نقش های متفاوت در ژانر کمدی و درام شناخته می شود و این بار در فیلم خانم گلستانی چهره متفاوتی را به نمایش می گذارد. مهتاب نصیرپور بازیگرتئاتر و سینما و برنده جایزه سیمرغ بلورین بیستمین دوره جشنواره بین المللی فجرکه پیش از این در فیلم های مهمی چون “مسافران” و “سگ کشی” اثر بهرام بیضایی نقش آفرینی کرده است نیز درنقش زن مستخدم بازی چشمگیری را ارائه می دهد.
زبان سینمایی مدرن و پیچیده
سهیلا گلستانی درفیلم “دو”، از یک زبان سینمایی مدرن و پیچیده برای طرح مسائل و معضلات بخشی از جامعه امروز ایران استفاده کرده است. فیلم ماجرای زنی است که برای تمیز کردن خانه مردی که سال ها پیش به خارج از کشور مهاجرت کرده و حالا برای فروش آپارتمان قدیمی که به او به ارث رسیده، به ایران بازگشته استخدام شده است. سماجت زن برای انجام کارهای خانه، رابطه عجیب و غریب ارباب و مستخدم، پیچیدگی های شخصیتی هریک از این دو نفر و تفاوت های فاحش فرهنگی و طبقاتی بین آن ها، هرگونه زمینه های ایجاد ارتباط را غیر ممکن ساخته است. اما کم کم درطول داستان فیلم، تماشاگر به صورت گیج کننده ای به شباهت های میان مرد مهاجر و زن کارگر پی می برد. نقاط مشترکی چون احساس بیگانگی درمیان آشنایان وحس جدایی ازدیگران، قطع ارتباطها و گاه حتی نوعی حس بیزاری از خود و دیگران که با بی تفاوتی مرد نسبت به فضای خانه ای درحال فروپاشی، با اثاثیه ای خاک خورده و بی مصرف رنگ خورده است. کنجکاوی های زن کارگر درجستجوی پاسخی به معمای چند و چون حضور مرد درشرایط بوجود آمده هم وقفه ای است برای فراموشی موقت زندگی بی سر و سامان خود او. همه این ها در قالبی مدرن و نمادین، از دیدگاه ظریف، آگاه و زنانه سهیلا گلستانی به نمایش گذاشته شده است. صحنه هایی چون تماشای هیاهوی هیجان برانگیز زنان در خیاطخانه از پس پارچه حریری نازک و سفید، یا انعکاس تصاویر آدم ها درصحنه هایی از یک گردهم آیی مذهبی بر روی آب، رابطه مرد مهاجر و آینه های خانه قدیمی، دوستی غیرمتعارف زن کارگر با دختربچه ای که جوانی از دست رفته اش را به یاد می آورد، همه و همه نمادهایی از این عدم ارتباط درعین نزدیکی افراد به یکدیگر است.
سهیلا گلستانی می گوید فیلم او درباره تلاش های انسان ها برای ایجاد ارتباط هایی است که هرگز اتفاق نمی افتد :”اولین چیزی که درحین ساختن این فیلم برایم جالب بود شباهت دنیایی بود که بین یک داستان آمریکایی و فضای ایرانی که من در آن زندگی می کنم وجود دارد. من سعی کرده ام دو مسئله مهم فقدان و همزیستی اجباری را در این فیلم مطرح کنم. این که با وجود فاصله هایی که ظاهرا بین فرهنگ نویسنده داستان اقتباس شده و فرهنگ کشورمن ایران وجود دارد، آدم ها از این بابت نقاط مشترکی با همدیگر دارند. اسم فیلم یا عدد 2 دو هم برای تشریح دو انسان یا دو چیزی است که برای من به این معنی بود که دو چیزی که تبدیل به یک چیز واحد نمی شوند و فرصت تلاقی با هم را پیدا نمی کنند.”
حضورنسل تازه سینماگران، امتیازی برای جشنواره
پرویزصیاد، نویسنده، کارگردان و بازیگرقدیمی سینما، تئاتر و تلویزیون ایران یکی از هنرمندان حاضردر سالن نمایش فیلم “دو” ضمن آنکه حضور نسل تازه ای از سینماگران ایرانی را یکی از امتیازات جشنواره امسال می داند می گوید:” من از اینکه فیلم های نسل جدید فیلمسازان ایرانی دارد به خارج راه پیدا می کند بسیار خوشحال هستم و فیلمی که امشب دیدم همانطور که انتظار می رفت فیلم کاملا متفاوتی بود و برای من این بخش آن خیلی جالب بود که ما امروز با جامعه پیچیده ای روبرو هستیم که با آن آشنایی نداریم و این فیلم یک تصویر درستی از آن جامعه ای است که بخصوص برای ما که در خارج از کشور زندگی می کنیم پیچیده تر از آن چیزی است که درخود ایران حس می شود. فیلم مظهر همان جامعه ای است که ما دیگر از آن سر درنمی آوریم و از آن فاصله گرفته ایم و دور افتاده ایم. فیلم حکایت از قصه ای می کند که در آن اعضای خود جامعه ای که فیلم در آن ساخته شده است هم نسبت به هم بیگانه اند. با اینکه تنگ همدیگر نشسته اند و در نزدیک ترین فاصله با هم غذا می خورند، احساس می کنید که هیچ نوع آشنایی و ارتباط تنگاتنگی با هم ندارند. بنظر من این تصویر درستی است از جامعه ناشناخته مانده ایران. بخصوص تصویری که سینمای ایران تا بحال بدنیا داده تا جایی که من خبر دارم تصویر درستی از جامعه امروز ایران نبوده است. این فیلم توانسته این تصویر درست را تا حدود زیادی نشان بدهد. من از این بابت بسیار خوشحالم. ”
پیمان نوری دانشجوی رشته سینمای دانشگاه ایالتی کالیفرنیا در لس آنجلس هم یکی از تماشاگران و ازمشتاقان برنامه های جشنواره سینمای ایران است که درسن آنتونیوی تگزاس بدنیا آمده ودرچهارسالگی به همراه خانواده خود به لس آنجلس کوچ کرده است. اومی گوید ایران را ازطریق فیلم های ایرانی می شناسد: “بنظرمن این فیلم تصویرگر جامعه ایران از دیدگاه ایرانیان مهاجری است که سال ها پیش بنا بردلایل گوناگونی کشورشان را ترک کرده اند. شاید تصاویر تار شمال تهران از پشت شیشه خاکی اتومبیل قدیمی هم به نوعی همین مسئله را در ذهن تماشاگر تداعی می کند. فیلم با نمایش شلوغی بی مفهوم خانه قدیمی، خرابی محیط زندگی آدم ها، فرهنگ پایین قشرخاصی از اجتماع امروز ایران، درواقع بی نتیجه بودن تمام موضوعات مطرح شده درفیلم را در ذهن تماشاگر باقی می گذارد.”
شب گشایش جشنواره سینمای ایران دانشگاه لس آنجلس با مراسم صرف شام در محوطه موزه، آشنایی مدعوین با سینماگران مهمان سهیلا گلستانی و علیرضا رئیسیان، کارگردان فیلم دوران عاشقی – بپایان رسید.
علاقمندان می توانند بلیت های خود را برای تماشای این فیلم ها از طریق
farhang.org/UCLA2016
تهیه کنند و یا با شماره تلفن
۳۱۰-۶۶۶-۱۵۴۶ تماس بگیرید.